بازیگران فیلم هر چه قدر هم خوب بازی کنند ولی وقتی شخصیت پردازی ها ضعیف باشد مخاطبان نمی توانند با شخصیت ها همزاد پنداری کنند . شخصیت پردازی این فیلم بسیار مقوا است . نه گذشته ای از آن ها می دانیم و نه از خانواده شان چیزی می دانیم و نه دردشان را می فهمیم . و هیچ کنش و واکنشی بین شخصیت ها ایجاد نمی شود . ، توکلی بعد از ساخت فیلم اول باید روبه جلو رود اما می بینیم در فیلم دومش یک عقب گرد دارد . پابرهنه در بهشت هم برخلاف پیش بینی ها فیلمی سراسر بی قصه ، بدون دکوپاژ و تدوین است . درد شخصیت اصلی قصه ما که نقشش را شهاب حسینی بازی می کند دغدغه مند نمی شود . و حرف هایش تکراریست . حتی دردش هم تکراری است و کلیشه ای . کارگردان هیچ اشاره ای به این نمی کند که چرا امین سرش سوت می کشد؟ و نمی تواند دیگر کاری که روزی عاشقش بوده انجام دهد ؟. پاسخ این سوال ها را به ما نمی دهد اما با این حال می توان حدس هایی زد . یک تومور در سر امین قصه ی ما نهفته است و زن او که نقشش را لیلا حاتمی بازی می کند با دکتر امین صحبت هایی کرده است و دکتر هم پیشنهاد داده است قرص هایش را در چایش حل کند تا متوجه بیماری اش نشود . . بگذارید از بحث مان کمی تا اندازه ای فاصله بگیریم و به شخصیت رویا در این فیلم بپردازیم ، چیزی از گذشته او نمی دانیم و سکانس اولیه فیلم که با مونولوگ شهاب حسینی آغاز می شود و می گوید من رویا را در خیالم باور می کنم ، و بعد رویا را در یک تئاتر خیالی می بینیم . پس با این دیالوگ متوجه خواهیم شد که شخصیت رویا یک شخصیت خیالی و ساخته شده به دست ذهن امین است . شخصیت رویا خیال روزهای در حال کما امین باشد . چون اگر نگاهی بیندازیم به علت کما رفتن ، امین ، متوجه خواهیم شد که رویا هیچ نقشی در زندگی او نداشته است . برای اطمینان بیشتر به این قضیه علت مرگ کما رفتن امین را مرور خواهیم کرد . امین در سکانس های پایانی فیلم اشاره به کارگران معدنی می کند که به خاطر شدت کار زیاد به پیش آن ها می رود و در آخر در یک روز که بعضی از معدنچی ها در تونل می مانند و امین و بقیه معدنچی ها به کمک آن ها می روند و به تونل وارد می شوند و تونل ریزش می کند . و امین به کما می رود . این علت را از زبان امین قصه ، می شنویم ، امینی که در سکانس های اولیه می گوید من الان تو کمام ، دلیلش را نمی دانم ، نمی دانم به چه دلیل اینجام !!!! اما در سکانس های پایانی قضیه کما رفتنش را تعریف می کند و ما با یک جور تناقض در فیلم طرف هستیم .


پایان فیلم هم یک پایان باز محسوب نمی شود یک پایان بی دلیل و بدون واحد در پایانش دیده می شود . چون در پایان فیلم متوجه می شویم شخصیت امین دوباره زنده شده است بعد از باز شدن دستگاه ها اما فیلم ساز مسیر دیگری را نشان می دهد برای ادامه داستان فیلم .

یک نگاه دیگری هم می شود به کل فیلم داشت که تمام قصه ، رویاهای امین است که هیچ کدام شان به واقعیت نرسیده است . و شاید او اصلا موزیسن معروفی نیست . و امين واقعا موزیسن خلاقي نبود

علت حوادثی که در فیلم می بینیم خیلی دم دستی و مبهم است . و بعضی از سکانس های فیلم با چند افکت تصویری و اسلوموشن همراه است که نشان از این دارد که تمام فیلم خواب ها و رویاهای امین در کما است که با این کار امین می خواهد فقط این چند روزی که زنده می ماند . خودش را سرگرم کند و فکری به حال مرگش نکند .

ارجائتان می دهم به یک دیالوگ دیگری از این فیلم ، در چند سکانس که از سکانس اولیه فیلم می گذریم ، شخصیت اصلی ما که امین هست به خودش می گوید : بر عکس کسانی که فکر می کنند من صداها رو نمی شنوم باید بگویم که تمام صداها را می شنوم ، الان صدای رادیو یک پرستار را در بیمارستان می شنوم که موسیقی پخش می کند و من تصور می کنم نوازنده این آهنگ خودم هستم

با این دیالوگ هم متوجه می شویم امین ، نوازنده نیست و شاید یکی از دوستداران و یکی از دوستداران موسیقی است ، فقط در همین حد ، نه چیز دیگری . پس تا الان به این نتیجه رسیدیم که امین نه تنها موسیقی دان نیست بلکه یک شخصیت خیالی به عنوان رویا را در ذهنش ساخته است . به ادامه ماجرا می رویم تا متوجه بقیه قضایا شویم

اگر بخواهیم اسمی برای این فیلم بگذاریم و بگوییم فیلم رویا است یا واقعیت . رئال است یا سورئال ؟؟؟!!! باید گفت که این فیلم ، یک فیلم سورئال است . فیلمی میان رویا و واقعیت است . که البته واقعیت های زیادی در فیلم نمی بینم ، بیشتر چیزهایی که در فیلم می بینیم رویا هستند تا واقعیت . فضای قابل وهمی دارد .

امین موزیسین پر انرژی و پر استعدادی است که کسی او را تحویل نمی گیرد و در آخر دچار یک بیماری می شود که خودش می سازد و بعدش هم مرگ . پرسه در مه به خوبی اشاره می کند به کپی کردن آثار ، ارجائتان می دهم به بهترین سکانس فیلم . سکانس مشاجره ی امین و استادش . که به نظرم بهترین سکانس و طبیعی ترین سکانس است و مهم تر از آن سکانسی که است که کنش و واکنش ها و شخصیت پردازی ها تا حدودی در آمده است .

در پایان باید اشاره کرد ، پرسه درمه به گفته بعضی از دوستان ، فیلم روشنفکرانه و مدرنی است که باید در سینمای ایران جا بیفتد اما نظر من و تحلیل من متفاوت تر از این حرف هاست به نظر من فیلم روشفنکرانه و مخاطب خاص و عام نداریم ، یا فیلم خوب است یا بد است . از این دو حالت خارج نمی شود .