((در محضر دوست))

در مکتب دل سوختگان کینه حرام است

جای تشر وغرش اغیار سلام است

       هر کس که صفا دارد وظرفیت معشوق 

                                                                                                 بیگانه دل نیست که او اهل مرام است

       از شبنم روی لب معشوق مکیدن

                                                                                                 آن آب حیاتی ست که در فکر عوام است

       گم کرده ما در خود ما باشد واما                 

                                                                                                  ما در پی آنیم که دلدار کدام است

       در محضر او سجده به ابلیس نمودیم

                                                                                                  با این هنر نفس دگر کارتمام است

       افسوس زخود بی خود وجانانه گذشتیم

                                                                                                   نامحرم کاشانه به ما جای امام است

از شیخ مراغه به تو پندیست نیازی

تقوا سخن اول و پایان کلام است

((بهار زندگی))

ای شروع سبز در گلزار زرد زندگی

ای شراب پرشرر در جام سرد زندگی

بی تو تار وپود دل تار است وجانم تار ومار

در سرای پر هیاهو ای تو مرد زندگی

جان به لب آمد ولی بر لب نیامد جام تو

ای تو درمان همه درد وتو درد زندگی

ساقیا لطفی نما بر خسته ساغر به دست

تا نبازم زندگی را در نبرد زندگی

شبنم روی لبت کی می شود احسان ما

تا بشویم جان ودل از خاک وگرد زندگی

ای بهار   آرزوهای دل طوفانی ام

ای توتفسیر همه کرد ونکرد زندگی

کوچه های عشق را با اشک جارو می کنم

تو صفای کوچه ها من کوچه گرد زندگی

بر نیازی که نیازی دست بر دامان توست

تا به کی اخراجی عشق است وطرد زندگی

                                                                     ((خورشید عشق))

                                                 خورشید زسودای رخت محو جمال است

                                                   دل باخته دل شیفته ان خط وخال است

                    از اب حیات لب لعلت نچشیدم

                                                          لب های ترک خورده به امید وصال است

                   ای دست نوازشگرتو معجزه آسا

                                                           دستی به دلم نه که ببینی به چه حال است

                     بر سینه اگر دست محبت نگذاری

                                                      چون طور تجلی بکند فرض محال است

                      کافیست به ما دولت پاینده عشقت

                                                          ما راچه نیازی به غم مال ومنال است

                      تا روز خداحافظی از خاک به افلاک

                                                       در مکتب توجان پی تحصیل کمال است

                                                     غوغای نیازی به سما میرسد آخر

                                                     از لذت ابروی توکه مثل هلال است